Transcurrimos, amigo, vamos siendo... No tengo dudas, Luis, que en definitiva conformamos algo así como una síntesis o aleación de todos los que fuimos.
Transcurrimos sin duda, y como dice Carlos vamos siendo. Y añado "vamos siendo como podemos". Somos el fruto de las circunstancias? o de las elecciones que tomamos? NO sé si tenemos la fortuna del mar y el viento que solo fluyen yendo y viniendo.Fuentes de inspiración y calma.
Si me preguntas hoy quién soy, ni yo sabría contestarte, quién fui, quién seré, o quien he sido esta mañana... Además de que somos mil según con quién...
Lo que sí sé en este ahora en el que tecleo es que estoy... estamos, -al menos por el momento-.
El tránsito, aves de paso, arena, olas, tiempos y espacios, y una gran nada.
El primer poemita (si se le puede llamar así) que escribí de joven fue éste:
La vida es un vómito desgarrador y sublime, y a él volvemos nosotros, engendros de la nada".
Em vénen al cap Heràclit, Manrique... i tants d'altres que s'han preguntat i fet art amb aquest gran interrogant. Amb quatre versos que bé ho saps plasmar i amb quina bellesa. Això sí, la música genial, perfecta. Sempre és agraït descobrir nous compositors joves..! Una abraçada i bona entrada de primavera :)
Transcurrimos, amigo, vamos siendo... No tengo dudas, Luis, que en definitiva conformamos algo así como una síntesis o aleación de todos los que fuimos.
ResponderEliminarAbrazo sinceramente agradecido.
Somos. Somos vida, latido, fuente, poesía...
ResponderEliminarQué hermosa imagen .
Besos.
Transcurrimos sin duda, y como dice Carlos vamos siendo. Y añado "vamos siendo como podemos". Somos el fruto de las circunstancias? o de las elecciones que tomamos?
ResponderEliminarNO sé si tenemos la fortuna del mar y el viento que solo fluyen yendo y viniendo.Fuentes de inspiración y calma.
Preciosa entrada Luis.
Un beso.
Somos y transcurrimos en este loco mundo.
ResponderEliminarUn beso
Si me preguntas hoy quién soy, ni yo sabría contestarte, quién fui, quién seré, o quien he sido esta mañana... Además de que somos mil según con quién...
ResponderEliminarLo que sí sé en este ahora en el que tecleo es que estoy... estamos, -al menos por el momento-.
El tránsito, aves de paso, arena, olas, tiempos y espacios, y una gran nada.
El primer poemita (si se le puede llamar así) que escribí de joven fue éste:
La vida es un vómito
desgarrador y sublime,
y a él volvemos
nosotros,
engendros de la nada".
Bss transitando te mando, Cyrano.
Esa imagen de por sí, es pura energía... :))
Aquí estoy, no piendo dejar de visitarte, aunque ya no tenga blog.
ResponderEliminarDe acuerdo?
Mil abrazos dulces.
Y lo escribe quien sabe observar desde las atalayas.
ResponderEliminarAplaudo.
Besos.
Em vénen al cap Heràclit, Manrique... i tants d'altres que s'han preguntat i fet art amb aquest gran interrogant. Amb quatre versos que bé ho saps plasmar i amb quina bellesa. Això sí, la música genial, perfecta. Sempre és agraït descobrir nous compositors joves..! Una abraçada i bona entrada de primavera :)
ResponderEliminar